De ontvangst kan vrij onbetrouwbaar zijn bovenop de bergen van de Zwarte Zee in Turkije, dus de vrouwen die theebladeren plukken in het allegorische drama Sibel van Guillaume Giovanetti en Çagla Zencirci hebben hun toevlucht genomen tot een andere methode: ze fluiten. Niet zomaar eentonig getjilp, maar uitgebreide gesprekken waarin de dorpsroddels worden doorgegeven. Terwijl de vrouwen het fluiten beschouwen als een alternatief voor verbale praatjes, is het voor de 25-jarige Sibel de enige manier waarop ze kan communiceren. Sibel woont samen met haar alleenstaande vader Emin en haar jongere zus Fatma. In de afgelegen gemeenschap wordt ze als een paria behandeld omdat ze 'pech' brengt. Waaruit die ‘pech’ bestaat kan niemand duidelijk verwoorden maar heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat Sibel vanwege haar handicap nooit een man zal vinden en geen kinderen zal krijgen. Sibel probeert op alle mogelijke manieren de aandacht te trekken van haar dorpsgenoten. Ze is voortdurend met iets bezig, oogst de gewassen op het land, hakt hout en kookt voor haar vader en jongere zus. Het lijkt wel of ze met hard werken haar plaaggeesten wil intimideren. Ze jaagt ook op een wolf waarvan wordt beweerd dat hij gevaarlijk is. Als ze de wolf zou kunnen doodschieten, zou ze zeker in aanzien stijgen.

Dit programma is onderdeel van TAALBAAK. Onder de naam TAALBAAK organiseren De Perifeer en Wereldlokaal een terugkerend evenement over kleine talen, moedertalen, streektalen en bedreigde talen. Meer informatie over TAALBAAK en het complete programma via taalbaak.perifeer.org.