In de eerste helft van de film (getiteld Son) maken we kennis met weduwe Leila, moeder van de 12-jarige zoon Amir en het 2 jaar oude dochtertje Munes in het huidige Iran. Zij kan nauwelijks rondkomen van haar baantje in de fabriek. De dingen zijn somber en ze worden alleen maar somberder als Leila gedwongen wordt een onmogelijke keuze te maken. De buschauffeur Kazem heeft haar ten huwelijk gevraagd, maar hij heeft een dochter van ongeveer dezelfde leeftijd als Amir. Volgens een Iraanse religieuze traditie is het niet toegestaan dat Amir en dit meisje samen in hetzelfde huis wonen, omdat er iets onislamitisch zou kunnen gebeuren. Iets seksueels. De man eist dat Amir ergens anders gaat wonen totdat zijn dochter is getrouwd. Dat kan echter een paar maanden of misschien wel een paar jaar duren.

In de tweede helft van de film (getiteld Mother) verschuift de aandacht naar de zoon Amir. Een rustige, observerende jongen, die voelt dat zijn moeder het moeilijk heeft en dat de traditionele druk op haar enorm is. Leila is trots dat haar zoon stilletjes accepteert dat ze van elkaar worden gescheiden. Maar stilletjes betekent in dit geval ook letterlijk "stilletjes". Hij verandert in een gesloten, nauwelijks sprekende persoon die bruist van woede en teleurstelling. Het offer dat Amir moet brengen is hartverscheurend. Evenals dat van zijn moeder.