In een klein dorp in de bergen van Lesotho wacht de 80-jarige weduwe Mantoa op de terugkeer haar zoon, een arbeidsmigrant die in een Zuid-Afrikaanse kolenmijn werkt. Het is kerstmis als ze slecht nieuws krijgt. Haar zoon blijkt omgekomen te zijn bij een mijnongeluk. Door het plotselinge nieuws van zijn vroegtijdige dood, worstelt Mantoa met haar bestaan. Er ontstaat een onzichtbare muur van verbijstering tussen haar en de buitenwereld. God, het dorp en ook de werkelijkheid schijnen steeds verder weg. Verteerd door verdriet, verlangt ze steeds meer naar de dood en de hereniging met haar familie. Ze wil graag bij haar dierbaren op de plaatselijke begraafplaats begraven worden. Weduwe Mantoa bereidt zich voor op haar einde door alvast haar uitvaart te regelen en afscheid te nemen van wereldse zaken. Net op dat moment wordt bekendgemaakt dat haar hechte gemeenschap moet wijken voor de aanleg van een stuwmeer. Alle dorpelingen moeten verkassen naar stedelijke gebieden, om hun huizen, akkers, begraafplaats, levens en tradities voorgoed achter te laten. Terwijl de meesten vooral overdonderd zijn door het bizarre nieuws, ontlokt het bij Mantoa juist een hernieuwde levenslust. Ze is geenszins van plan om te wijken voor de zogenaamde vooruitgang. Door haar inzet ontstaat er een collectieve geest van verzet binnen de gemeenschap. Het gaat uiteindelijk niet om de begrafenis, maar om de wederopstanding. In de laatste dramatische momenten van haar leven wordt de legende van Mantoa gesmeed en voor eeuwig vastgelegd.