Hoe stond je vandaag op? 

‘Op speeldagen sta ik rustiger op, maar wel vroeg. Ik sport van half zeven tot half acht, daarna bereid ik de dag voor. Elke voorstelling, elke stad vraagt iets anders. In Deventer ben ik vaak geweest, het vaakst van alle steden buiten de Randstad. De mensen hier houden van literatuur en poëzie, die energie voel ik en neem ik mee richting de avond. Ik probeer voor de spits op de plaats van bestemming te zijn. Dat rijdt relaxter en het is fijn om speling te hebben mocht er toch iets mis gaan. Mijn vriendin en ik waren hier vanmiddag om half vier, we hebben toen eerst een rondje door de stad gelopen. Zijn even bij boekhandel Praamstra geweest, bij Chrisjan.’ 

Je voorstelling begint over twee uur en tien minuten. Wat moet je nu nog doen? 

‘Ik lees mijn teksten nog een keer door van begin tot einde, hier in de kleedkamer, in stilte. Ik doe stemoefeningen en we testen de techniek in de zaal: het licht, het geluid. In de voorstelling gebruik ik een supersonische stoel, ik wil weten of die goed werkt. Eten heb ik al gedaan toen ik hier vanmiddag binnenstapte. Als ik vlak voor het optreden eet moet ik boeren. Ik eet ook niet te veel, zeventig procent ongeveer, op het podium wil ik niet te vol zitten.’ 

Even later staat hij gezenderd op het podium in de lege theaterzaal. Op sokken. Omdat zijn microfoon hapert –’we horen een laagje, een laaaaagje, een lahaaahaaagje’ – besluit hij de tijd vol te praten. ‘Eens even kijken, wat hebben we deze week gedaan? Ik was bij de release van de documentaireserie Nelson Mandela: Hoop of Hype van Omroep Zwart. Over de erfenis van Nelson Mandela en hoe die voor Zuid-Afrikanen heel anders is dan voor mensen in de rest van de wereld. Je boy moest aan het begin natuurlijk nog een gedicht voordragen. Dus dat heb ik even gekilld.’ Er volgt een soort overwinningsdansje: Bonevacia maakt uitbundige golfbewegingen met zijn armen en draait daarna – op één been – twee keer om zijn as. Dan zegt hij: ‘Zullen we de stoel even testen jongens?’ 

Het zaallicht wordt gedempt, het decor kleurt op. Er klinkt muziek, de stoel waarop Bonevacia is gaan liggen komt in beweging. Alles werkt, het geluid is gefixt. Als hij weer overeind staat zegt hij, rustig gebarend met zijn handen, serieuzer en voor het eerst op een toon die lijkt op een voordracht voor publiek: ‘Ik heb zijn hart getraind om rustig te blijven, terwijl we door de tijd reizen. Ik heb de leiding in zijn lijf volgespoten met ambitie om groot te dromen en voor honger naar meer.’ 

Gush is er klaar voor.