Ozu is wel ‘de meest Japanse van alle Japanse filmers’ genoemd, niet in het minst vanwege zijn voorkeur voor een spaarzame, uitgewogen filmstijl. Ozu filmde overwegend in zwart-wit, maar koos eind jaren vijftig en begin jaren zestig ook voor kleur. Van de zes kleurenfilms zijn er vier gerestaureerd, als onderdeel van een grootschalig digitaal restauratieproject door de befaamde Japanse studio Shochiku.
MIMIK presenteert in februari en maart een retrospectief van vier werken van Ozu, waaronder de klassieker Tokyo Story (1953), over een ouder echtpaar dat pijnlijke afstand ervaart tot hun kinderen en kleinkinderen die in de grote stad wonen.
Ozu stierf in 1963 op zestigjarige leeftijd; in zijn oeuvre van meer dan vijftig films richtte hij zich vooral op de levens van de Japanse middenklasse, waarvan hij de alledaagse problemen op een ingehouden manier in beeld bracht. Zijn bijzonder gebruik van de camera – lang aangehouden opnamen vanuit een laag standpunt, corresponderend met de ooghoogte van een volwassen Japanner hurkend op een kussen – was voor veel Europese naoorlogse filmers, onder wie de regisseurs van de nouvelle vague en Wim Wenders, van grote betekenis.
Al meer dan twintig jaar niet te zien geweest in Nederland: Yasujiro Ozu’s persoonlijke favoriet uit zijn meer dan vijftig titels omvattende oeuvre. The Flavor of Green Tea Over Rice legt subtiel de klassenverschillen en spanningen bloot in een langdurig huwelijk. Deze film is vintage Ozu: de kalme, uitgewogen beelden en spaarzame dialogen maken de fricties tussen de echtelieden maximaal invoelbaar
Ozu's meest bekende film, door meer dan 350 regisseurs gekozen tot de beste film aller tijden, is een diep ontroerende en indringende kijk op de sociale mores in naoorlogse Tokio en zonder twijfel een van de grootste meesterwerken uit de geschiedenis van de cinema.
Het leven van de onderbetaalde kantoormens gaat niet over rozen, zeker niet als hij verzeild raakt in overspel. Na Early Summer, Late Spring en Tokyo Story schetst Ozu een portret van het familieleven van een eenvoudige Japanse ‘salary man’. Hij doet dat met warmte, humor en empathie voor de harde werkers onderin de bedrijfshiërarchie. Ozu weet als geen ander de vreugde en het verdriet in het dagelijks leven te vangen in een menselijke, soms ook humoristische vertelling.
Ozu's laatste film in zwart-wit is misschien wel de donkerste van zijn meesterlijke familieportretten, met een diepe psychologische gelaagdheid. Hij volgt de parallelle paden van twee zussen die worstelen met een afwezige moeder, ongewenste zwangerschap en huwelijksperikelen. Tokyo Twilight, doordrenkt van winterse melancholie, toont de verwoestende effecten van huiselijke geheimen op het leven van twee zussen: de ongelukkig getrouwde Takako (Setsuko Hara) en de opstandige Akiko (Ineko Arima), een verloren ziel op drift in een wereld van nachtbars en achterkamers van mahjong-salons.
